Klim-op meisje

Er was eens een klein meisje dat leefde tussen de struiken van een klimop. Zo lang zij zich kon herinneren had ze hier gewoond. In haar jongste jaren kon zij zich behendig tussen de takjes en bladeren manoeuvreren waarbij ze dartelde tussen het kronkelende hout dat op dagelijkse basis een andere vorm aan leek te nemen. En als zich er weer een nieuwe tak of kronkelpad had gevormd, kon zij door haar lenigheid steeds een andere route kiezen.

Op mooie dagen scheen het zonlicht tussen de bladeren door en genoot het meisje van de warmte door de lichtgele gloed die over haar gezicht gleed. Een piepkleine mus kwam op zulke dagen op een van de afhangende takken zitten en floot dan een prachtig lied. Het meisje genoot van zijn aanwezigheid en danste uitbundig op de melodie. Haar voeten werden licht en voor even voelde het alsof ze boven de klimop uit zweefde.  Van binnen voelde zij zich vol energie en zo werd dit een samenspel dat zich iedere lente en zomer voltrok. 

In de klimop woonden ook enkele kleine wezens, die niet praten konden. Soms fonkelden ze even in het licht, maar meestal leken ze op te gaan tot stof. Wanneer de dagen koeler werden en de herfst zich aankondigde, leek het vuil in de klimop zich zo verzameld te hebben dat er tijdens iedere windvlaag een grijze wolk door de struiken waaide. Het meisje probeerde dan te schuilen om zich te beschermen omdat dit haar het zicht en de adem benam. Tijdens deze dagen leek ze hier niet aan te ontkomen en besloot zij zich niet te verroeren omdat ze anders tussen de takken door zou vallen, onzichtbaar waar ze terecht zou komen.

Toen het meisje langzaam groter werd leek het manoeuvreren tussen de steeds dikker en voller wordende takken haar moeilijker te vergaan. En zelfs toen de lente aanbrak kon zij het warme licht niet meer vangen vanachter het dikke bladerdek. In de verte hoorde zij de vogel fluiten, maar tegen de tijd dat zij eindelijk zijn melodie zou hebben bereikt, brak de herfst aan. De vogel was zijn vlucht vervolgd en het dikke stof gierde mee met iedere windvlaag die door de struiken van de klimop blies.

Tussen de harde takken in een dichtbegroeide duisternis zag het meisje toen een vlugge schim van een eekhoorn. Het was een snel diertje dat zij nog niet eerder had gezien. Ze zag zijn prachtige staart en snel raakte zij eventjes zijn vacht aan. Hij bleef een moment stil staan en keek het meisje aan. Hij klom daarna behendig en langzamer naar boven waardoor het meisje hem kon volgen. Even benieuwd als gespannen betrad zij de takken als een ladder zoals het diertje het haar op dat moment liet zien. Bovenaan gekomen zag ze voor het eerst dat de wereld veel groter was dan de klimop waar ze had gewoond. Zo ver haar oog rijkte zag ze een wereld aan mogelijkheden om te verkennen.

En zo reisde het meisje samen de eekhoorn, waardoor zij een lange periode een diversiteit aan andere bomen en struiken ontmoette. Tot het moment dat zij stil stond bij een bloeiende Magnolia. Deze bijzondere bloemen aan diens afhangende takken had zij nog nooit gezien. En ondanks een kortstondige bloei, besloot ze hier te blijven. Want de takken zijn ruim, laag bij de grond en de bladeren geven voldoende beschutting. Iedere herfst verliest de Magnolia haar blad waardoor het stof in de herfst kan verwaaien. Het meisje voelde zich hier thuis en veilig want tussen de grote kronkelende takken van de boom was genoeg ruimte voor haar spel en langzaam aan groeide ze steeds een beetje meer.

Dus wanneer je ooit nog eens langs een Magnolia loopt, dan kan het best zijn dat je het meisje zult zien spelen, dansend in de warmte van het licht wanneer je de vogels hoort fluiten.